Durna ta Jackson jak cholera, nie?

Przepraszam, trochę zanadto skrótowo może się wyraziłem. Na pewno zajebiście mądra, zdolna, fascynująca, inspirująca i w ogóle, ale też jej projekt, że wszystkie problemy świata całego uda się rozwiązać, jeśli ludzie będą tylko prawidłowo mówić, jest fundamentalnie absurdalny.

hej, to ja, a tu są perły:

„Zastanówmy się, czy podmiot wiersza może być gościnny i w jaki sposób miałoby się to objawiać? Jaka jest relacja pomiędzy podmiotem wiersza a podmiotem, jakim jest czytelnik (czytelniczka) poezji w przypadku wierszy, które odcisnęły największe piętno na europejskiej kulturze? (...) podmiot poetycki to, niemal w każdym interesującym przypadku, podmiot męski, nie gościnny, ale – uwodzicielski. Poezja nie jest gościnna, ponieważ poezja, jaką znamy, jest mężczyzną.”

w ogóle na końcu, kiedy wypada zaproponować coś pozytywnego w związku z poetyką feministyczną, zarysować jej horyzont i scenariusz, dać miejsce i czas, dzieje się coś bardzo niedobrego, a właściwie coś bardzo starego, dobrze znanego i w zasadzie to myśmy już słyszeli tę piosenkę o fantazji, intuicji i odkrywaniu, rozpisaną na głosy, wiadome głosy. Sama nie wiem.

a tu próbka gościnności w wykonaniu Jane Bowles:

Pani Copperfield zerknęła na ulicę i spostrzegła Meyera. Meyer szedł w towarzystwie dwóch blondynek i kilku marynarzy.
– Idzie Meyer – powiedziała. Jej towarzyszki również wyjrzały na zewnątrz i wszystkie trzy odprowadziły Meyera wzrokiem, aż zniknął w oddali.

jeszcze ciekawiej czyta się Elizabeth Bishop, która wypuszcza się wprost na tamten świat (oba fragmenty w przekładzie A. Sosnowskiego):

Wpatrywałam się w nią bez końca
i zwycięstwo wypełniało po brzegi
tę niewielką wynajętą łódź,
od wgłębienia na dnie, przy odpływie
koło zardzewiałego silnika,
gdzie rozpostarł swoją tęczę olej,
aż do pomarańczowego rdzawego
czerpaka, spękanych od słońca
ławek, dulek, okrężnic na burtach –
aż do chwili, gdy wszystko stało
się tęczą, tęczą, tęczą!
I wypuściłam rybę.

U mnie tak: Fiedorczuk zamęczyła Riding swoją gościnnością, zamiast potraktować ją jak na wielką modernistkę przystało, czyli opisać jej wielką klęskę.

Pound nie jest interesujący, bo nienawidził bankierów, ale dla projektu poetyckiego, który okazał się niezwykle interesującą kupą gruzów.

(Mam link do Pounda czytającego Cantos, są tam linijki z łaciny i greki, które naprawdę przez niego rezonują! Nic nie rozumiem, ale słucha się świetnie)

(Byłem tam już jakiś czas temu i wdusiłem [+], czasami używam siatki z tamtej notki, ma dobre oka)